فردوسی اغلب روایت ‌های پیش از خود را که در کتاب ­هایی چون سیرالملوک‌ ها، خداینامه‌ ها، شاهنامۀ ابوالمؤید بلخی، شاهنامۀ منثور ابومنصوری و گشتاسب ‌نامۀ (دقیقی) گفته شده بودند، با گزینش، جمع کرد و پس از آن، مرجع اصلی مردم و حماسه­ خوانان گردید. سرایش شاهنامه، سه موج مقلدان یا پیروان، دوستداران و دلبستگان و سرانجام مخالفان را به وجود آورد. مختاری و دیگر حماسه‌ سرایان پس از فردوسی، می ‌کوشیدند با روایت داستان ‌هایی که فردوسی آن‌ها را در شاهنامۀ سترگ خویش نیاورده و یا از طول و تفصیل ‌دادن به آن‌ها چشم ‌پوشی کرده و تنها بخشی از داستان را آورده و یا اشاراتی بدان نموده بود، پا در کنار پای حماسه ‌سرای­ بزرگ بنهند. البته ایرانشاه (ایرانشان)‌بن ابی‌الخیر و اسدی طوسی، از پیروان موفق فردوسی هستند. اهمیت کار عثمان مختاری به دلیل آن است که در حوزۀ مخالفان شاهنامه؛ یعنی وابستگان به دربار غزنوی قرار دارد. این تحقیق کوشیده است با شیوۀ توصیف و تحلیل و دید بینامتنی و اثرگذاری متنی بر متن دیگر، ابتدا به بررسی جایگاه شهریارنامه و عثمان مختاری در حماسه‌ سرایی بپردازد و سپس، به ‌اختصار، شهریارنامه را با شاهنامه، از جنبۀ ادبی، زبانی و فکری مقایسه کند و از این رهگذر، چگونگی تأثیر شاهنامه بر شهریارنامه را بیان نماید. یافته ­ها نشان می‌ دهد که مختاری برای رهایی از دلهرۀ تأثیر، تغییراتی را در شکل، ساختار و محتوای اثرش نسبت به شاهنامه ایجاد کرده است که سبب عامیانه ‌شدن اثر او شده است.