زبان و ادب فارسی در شکل گیری هویّت ایرانی بسیار اهمّیّت داشته و با بن مایه های وطن خواهی، ‌مهرورزی،‌ خردگرایی و دین محوری آمیخته شده است. سپس شاعران ادبیّات سیاسی مشروطیت از این سرمایه ها در خدمت آرمان های مردمی استفاده کرده اند. هر چند آزادی خواهی و اندیشه های ناسیونالیستی از درون مایه های اصلی مشروطیت بود، امّا به دلایلی هر کدام از روشنفکران برداشت خاصّی از آن ها داشتند؛ مثلا : آزادی در دیدگاه فرّخی ‌علاوه بر مفاهیم دموکراسی و آزادی های اجتماعی و قانون گرایی، با مفاهیم عناصر اساطیری، ملّی و مذهبی،‌ نوگرایی،‌ جهان وطنی و صلح عمومی و چاشنی اندیشه های سوسیالیستی آمیخته شده است.

 فرّخی یزدی، ‌بیش از دیگر شاعران مشروطه، ‌عناصر اساطیری و تاریخی را برای آرمان های اجتماعی و سیاسی به کار می گیرد،‌ امّا در این راه هرگز دچار باستان گرایی و شووینیزم افراطی نمی شود. نگارنده می‌کوشد، به شیوه ی توصیفی و تحلیلی این مسائل را با تجزیه و تحلیل و مقایسه ی اشعار و مقالات فرّخی یزدی و با بهره جستن از تألیفات و تحقیقاتی که در باره ی زندگی،‌شعر و اندیشه ی وی صورت گرفته، ‌بحث و بررسی کند.