|
بررسی زاویه ی دید و کانون روایی در داستان سیاوش
|
وجیهه ترکمانی باراندوزی   1، بنفشه بجنوردی |
| 1- دانشگاه آزاد چالوس ، torkamani.vajihe@gmail.com |
|
|
چکیده: (2767 مشاهده) |
| زاویۀ دید شگرد و شیوه ای است که نویسنده از طریق آن، رویدادها و ماجراهای داستان را روایت می کند. زاویۀ دید، به‌عنوان یکی از عناصر اصلی داستان بر احساسات و ادراکات خواننده و نیز دیگر اجزای ساختاریِ داستان؛ نظیر شخصیت پردازی، گسترش و تکوین پیرنگ، سبک و صحنه پردازی، تأثیر بسزایی دارد. در تحقیق حاضر که به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده، انواع زاویۀ دید و نقاط متعدد کانون روایت در داستان سیاوش بررسی شده است. نتایج به دست آمده نشان‌می دهد: فردوسی در مقام راوی دانای‌کل، توانسته در عین حفظ انسجام ساختاری روایت، به اقتضای حال و هوای داستان و شخصّیت ها، از زوایای دید سوم شخص، ذهنی و درونی، نمایشی و عینی استفاده کند و نیز انواع تک گویی های درونی و بیرونی را از نظرگاه اول شخص به کار گیرد و بدین‌سان از توصیفِ صرف و یکنواختیِ داستان اجتناب ورزد. این تنوع و چندگانگی، موجب شده کانون های روایی و نقاط دید در داستان سیاوش متغیر و متعدد باشد. از یک‌سو، به دلیل سیطرۀ راوی دانای‌کل بر داستان، کانون های روایی، عمدتاً، با زاویۀ دید سوم شخص مرتبط است و از سوی دیگر، استفادۀ توأمان از کانون دید بیرونی و درونی و کاربرد گونه های کانونی مرتبط با جایگاه راوی، موارد مرتبط با زاویۀ دید اول‌شخص برجسته شده است. |
|
| واژه‌های کلیدی: زاویه دید، کانون روایت، داستان سیاوش، شاهنامه. |
|
|
متن کامل [PDF 437 kb]
(846 دریافت)
|
نوع مقاله: پژوهشي |
موضوع مقاله:
ادبیات پهلوانی
دریافت: 1397/8/17 | پذیرش: 1399/11/25 | انتشار: 1399/11/25
|
|
|
|
|
|
