در پهنۀ ادبی ایران ‌زمین، شاهنامۀ فردوسی که از بزرگ ‌ترین آثار حماسی جهان به شمار می ­آید، همواره در میان اقوام مختلف ایرانی جایگاهی ویژه داشته ­است؛ تا آنجا که به فکر بازسرایی این اثر فاخر به زبان خود برآمده­ اند. این توجه در میان قوم کرد، به‌لحاظ ویژگی­های نزدیک فرهنگی و زبانی، بیشتر است. بن ­مایۀ اکثر مضامین غنایی؛ از جمله رثا، ریشه در باورهایی دارد که شناخت آن­ها می ­تواند ما را به آبشخورهایی فرهنگی و جامعه‌شناختی رهنمون باشد و از آنجا که تأثیر زبان و فرهنگ در این بازگردانی نمود می­ یابد، تلاش شده ­است تا در داستان­ های مشترک شاهنامۀ کردی الماس‌خان کندوله ­ای و شاهنامۀ فردوسی، نمونه ابیات با محتوای مرثیه استخراج گردد؛ آنگاه علاوه بر مشخص‌کردن بسامد موضوع، ضمن تبیین وجوه اشتراک و تمییز وجوه افتراق و چگونگی مراسمات تدفین و سوگواری، میزان تأثیرپذیری سرایندۀ شاهنامۀ کردی در بازگردانی داستان ­ها، از نظر زبانی و فرهنگی، واکاوی گردد.